ابن‌قاضی شهبه شهاب‌الدین ابوالعباس احمد بن محمدابوالعباس احمد بن محمد بن عمر، فقیه و دانشمند، یکی از شخصیت‌های خاندان اِبْن‌ِ‌قاضی‌ِ شُهْبه، می‌باشد. ابن‌قاضی شهبه عنوان خاندانی شافعی‌مذهب که در سده‌های ۷-۹ق/۱۳- ۱۵م در دمشق می‌زیسته‌اند. ۱ - معرفی اجمالیابوالعباس احمد بن محمد بن عمر، ملقب به شهاب‌الدین (۷۳۷- ۷۹۰ق/۱۳۳۷- ۱۳۸۸م)، دانشمند و فقیه بود. از استادان و شیوخ وی اطلاع چندانی در دست نیست، جز اینکه نوشته‌اند وی نخست نزد پدر و سپس نزد علمای زمان خویش دانش آموخت و از پدر اجازه فتوا گرفت و از آن پس خود به عنوان معیدِ درس به کار پرداخت و سپس در جامع اموی تدریس کرد و پس از درگذشت برادرش، در مدارس عذراویه، امینیه، مجاهدیه و ظاهریه به عنوان معید درس مشغول شد و در مدرسه الطبریه واقع در باب‌البرید به تدریس پرداخت و ریاست جامع اموی را نیز به عهده گرفت؛ طلاب و فقها را گرامی می‌داشت و در منزل خویش از آنان پذیرایی می‌کرد. او چون درگذشت، در کنار نیاکان خود در باب‌الصغیر مدفون گردید. [۱]
ابوبکر ابن‌قاضی شهبه، تاریخ، ج ۳، ص۲۵۲، به کوشش عدنان درویش، دمشق، ۱۹۷۷م.
او اثری در «فرائض» تألیف کرد که اکنون در دست نیست. [۴]
ابوبکر ابن‌قاضی شهبه، تاریخ، ج۳، ص۲۵۲، به کوشش عدنان درویش، دمشق، ۱۹۷۷م.
در میان متأخران زرکلی کتابی را در تاریخ که ظاهراً نوشته پسر اوست، به وی نسبت داده است. [۵]
خیرالدین زرکلی، اعلام لزرکلی، ج۱، ص۲۲۵.
۲ - پانویس
۳ - منبعدانشنامه بزرگ اسلامی، مرکز دائرة‌المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن‌قاضی شهبه»، ج۴، ص۱۶۲۷. |